In dit reisverslag vertel ik je over mijn eerste week op de Pacific Crest Trail. Van de start van de Mexicaanse grens bij Campo tot het schattige dorpje Julian.
Trail Angels Scout en Frodo
Nadat ik in een hotel in San Diego alle spullen die ik niet nodig zou hebben in had gepakt in dozen en naar het postkantoor had gebracht (ik stuur ze naar mezelf aan het eind van mijn wandeltocht) ging ik op weg naar het vliegveld om mijn auto in te leveren (snik). De komende 5 weken moeten mijn benen alles gaan doen. Ik werd met nog 2 andere hikers (zo noemen we dat hier) opgehaald door Scout. Hij liep jaren geleden de Pacific Crest Trail (vanaf nu PCT) met zijn vrouw Frodo en helpt al 15 jaar hikers om zich hierop voor te bereiden. Ze stellen hun huis open voor hikers om te slapen, geven 1000 tips, diner en ontbijt en zorgen voor vervoer naar hun huis en de trail. Dit doen ze voor niks (maar ze geven wel ‘pay it forward’ mee als boodschap. Ze zijn erg populair, toen ik er was, waren er maar liefst 35 andere hikers. Echt geweldig dat ze dit doen!
Starten in Campo
Ik sliep zowaar erg goed de nacht voor vertrek, zo fijn! Het was een Dik uur rijden naar de trailhead en het monument van de Southern Terminus van de PCT. Deze staat echt op de grens van Mexico en de VS, de muur staat ernaast. Na een hoop foto’s en het tekenen van het logboek was het zo ver: we gaan de PCT lopen, waah! Veel mensen gingen er als een haas vandoor en ik liep op mijn gemak met Janine, een meisje uit Zwitserland.
Hoewel de eerste 3 mijl voorbij vlogen, was mijn tas echt veel te zwaar (te veel eten en drinken mee), dus we deden rustig aan. Het was even wennen om echt op pad te zijn! Miles zijn ook een stuk langer dan kilometers (x 1,6), dus alles leek veel verder dan we dachten. Is ook even schakelen. Uiteindelijk tentje opgezet op mijl 12,5, prima voor de eerste dag! Lag al om 7 uur in m’n slaapzak, was kapot!
Trail familie
Op de trail hoor je vaak het gezegde ‘Hike your own hike’. Iedereen heeft een eigen ritme en wandeltempo en daardoor loop je best vaak alleen. Ik sta graag vroeg op (’s ochtends is het het nog koel en daardoor kun je flink wat miles maken) en doe ’s middags wat rustiger aan. Ik was op dag 2 dan ook al om half 7 op en op pad, Janine lag nog te slapen.
Vond het best spannend om alleen te lopen, zag in mijn hoofd echt uit elk bosje een ratelslang of Poema komen (je kunt jezelf behoorlijk gek maken). Maar het wandelen ging lekker en ik ontmoette veel nieuwe mensen met hetzelfde wandeltempo, vooral uit de VS en Canada; Sarah, Joyride, Bidet-day, Seth, Christin, Chad en Paul. We hadden allemaal hetzelfde doel voor die dag en kwamen elkaar ook regelmatig tegen. Zo ontstaat je trail familie. Het was dan ook erg gezellig op de Boulder Oaks Campground (mijl 26) waar we verhalen uitwisselen bij het kampvuur.
Alleen op pad
De volgende ochtend ging ik weer in mijn eentje op pad, in de verwachting dat we elkaar in ieder geval op de camping aan het eind van de dag zouden zien. Het was een pittige, heel veel klinmen en de temperatuur ging ook flink omhoog. Ik kwam vrijwel niemand tegen en op de plek van ons gestelde doel zag ik alleen heel kort Sarah (en een hoop nieuwe mensen).
Ook de vierde dag liep ik de hele dag alleen. De uitzichten waren gelukkig fantastisch, ik genoot met volle teugen. Het waaide echter wel steeds harder, dus toen ik mijn tentje opzette op mijl 66.9 was ik best bang dat ie het niet zou houden.
Reünie
Door de harde wind (er was zelfs een weeralert) sliep ik amper en besloot ik om na 2 dagen van 15 mijl wat rustiger aan te doen. Het waaide echt keihard en ik was blij met mijn wandelstokken, waardoor ik op sommige kliffen stevig overeind kon blijven staan. Gelukkig ging de trail op gegeven moment een dal in, waar een paar bomen stonden (schaduw) en water was. Tijd voor een lange break! Niet veel later kwam mijn trail familie aangelopen, ik was zo blij om ze te zien! We liepen samen verder naar de plek waar we zouden gaan kamperen en zagen ook onze eerste ratelslang (een baby van nog geen 30 centimeter). Fijn om dan in iedere geval met een groep te zijn.
Julian
De volgende ochtend hoefden we maar 4 uurtjes te lopen tot we bij de weg kwamen vanwaar we naar het stadje Julian konden liften.
Na 77 mijl (124 kilometer) was het heerlijk om een hamburger, taart en pizza te eten. Ook sliep ik ern nachtje in het mooie Julian Gold Rush Hotel (uit 1897), waar ik alle viezigheid even van me af kon spoelen. Een douche en een echt bed: wat een luxe!
Lees nu reisverslag #3: Van Julian (mijl 77) naar Idyllwild (mijl 179) | Pacific Crest Trail week 2
Meer lezen over de Pacific Crest Trail?
Lees dan ook deze artikelen:
– Paklijst voor de Pacific Crest Trail: dit had ik allemaal mee
– Hoe & wat: handige tips voor de Pacific Crest Trail
– Video Pacific Crest Trail – 715 kilometer wandelen in Californië
Beste Co,
wat een uitdaging ben jij aangegaan zeg, om deze wandeling zo in je uppie te gaan doen. Respect!
Jouw wandeling doet mij denken aan de speelfilm Wild, waarin ook een jonge vrouw (actrice: Reese Witherspoon) alleen de PCT loopt.
(Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Wild_(2014))
Leuk dat jij met het verslag en de vlogs jouw vorderingen tijdens de reis online zet, ik ga jou volgen hoor.
Leuk westernplaatsje is Julian, bekend van de appelcider en appeltaarten. Tijdens onze reizen zijn wij er 2x geweest, maar dan met een auto.
Ik wens jou heel veel plezier en succes met het vervolg van jouw trip.
Met vriendelijke groet, Marco.
Ja, Julian was erg leuk! De andere dorpjes langs de PCT kan ik ook zeker aanraden :) Wild ken ik vooral van het boek, de schrijfster heeft net een ander stuk gelopen dan dat ik heb gedaan. Maar de ervaringen komen deels wel overeen.
Hé Jacoba, ik volg je blogs en vlogs en lees hoe het je vergaat op je trail. Met grote bewondering! Echt klasse!! Liefs, Marian
Hey Marian! Leuk om te horen :) Nu ik weer in de ‘bewoonde wereld’ ben, volgen er weer wat meer per week.