Tijdens de tweede week op de Pacific Crest Trail merk ik al dat ik steeds meer wen aan het wandelen met een zware rugzak. De afstanden die ik per dag afleg worden langer, dus komen we aan het eind van week 2 al aan op mijl 179 in het gezellige dorpje Idyllwild.
Mijl 100!
Tijdens mijn tweede week loop ik regelmatig samen met mijn trailfamily en de dagen dat ik alleen loop, houden we veel contact en kamperen we samen. De mijlen van Julian naar Warner Springs (33 mijl) gaan als een speer. Ik wilde er 3 dagen over doen, maar uiteindelijk lukte het prima in 2 dagen. Het landschap was geweldig mooi, velden met cactussen, bergen met mooie uitzichten en uitgestrekte weides met gras en bloemen.
Mijlpaal: we zien de 100 mijl marker! Voor de meeste mensen betekent dit dat ze deze afstand nog ‘maar’ 26 keer hoeven te doen, voor mij is het slechts 4,5 keer. Gaat best snel!
Ook Eagle Rock bij Warner Springs is tof om te zien, dat is echt een begrip voor iedereen die de Pacific Crest Trail loopt.
Warner Springs
Warner Springs is een heel klein dorpje net 60 inwoners dat ongeveer draait op de Pacific Crest Trail. Er is een community center waar je kunt kamperen. Met toiletten, bucket showers en je kunt de was doen. Dit alles kost niets, al zien ze wel graag een donatie. Het is een heerlijke plek om even bij te komen, dus neemt mijn hele trailfamily een zero (dag dat je niet loopt). Lekker chillen, puzzels maken, nieuwe vrienden maken en een beetje over het terrein dwalen.
Wandelen tot je erbij neervalt
Na Warner Springs is het een flinke wandeling naar de volgende plek in de bewoonde wereld. We beklimmen behoorlijk wat bergen, zien prachtige landschappen, brengen een ultrakort bezoek aan Mike’s Place (een huis in de middle of nowhere waar veel PCT’ers stoppen, ik vond het nogal creepy) en zien de grote berg met sneeuw (San Jacinto) steeds dichterbij komen.
Op gegeven moment is er een dag dat het niet zonnig is (koud en motregen) en dat heeft behoorlijk veel invloed op mijn humeur. Ik ben niet vooruit te branden, elke berg is teveel. Mijn nek doet pijn door de zware rugzak en ik kan zelfs niet blij worden van de marker 150 mijl. Doel die dag is Paradise Valley Café, een restaurant in de middle of nowhere (hoe doen ze dat toch hier?), waar je blijkbaar de beste burgers op de trail kunt krijgen.
Mijn hele trailfamily is hier, en na een burger en een paar koppen thee voel ik me gelukkig iets beter. Het schijnt dat we in het café mogen slapen (lekker warm), maar dan moeten we wachten op de eigenaar. Na 3 uur wachten ben ik er klaar mee en besluit ik om terug te gaan naar de trail. De rest blijft achter (en slaapt uiteindelijk op de veranda, want de eigenaar kwam helemaal niet opdagen). Ik zet mijn tentje op naast de trail en stort in slaap. Rust nodig.
Door de sneeuw naar Idyllwild
De volgende ochtend wordt ik uitgerust en vrolijk wakker, I can do this! Ik ga lekker in mijn eentje op pad, zet een muziekje op (mijn Spotify playlist staan gelukkig vol met vrolijke liedjes) en huppel dansend de berg op. Het is prachtig weer en de uitzichten op San Jacinto en Palm Springs zijn geweldig, ik geniet met volle teugen. Dit is waarom ik dit doe!
Na 15 mijl klimmen zet ik mijn tentje op een mooie plek vlak voor een zware klim omhoog, die bewaren we voor morgen. Niet mijn hele trailfamily weet deze campground te halen, maar gelukkig wel Chad (uit Canada) en Sarah (uit Boston), fijn om ze te zien.
De volgende dag is een van de zwaarste dagen op de PCT en ik ben blij dat ik dit samen met Chad en Sarah doe. De weg omhoog is niet normaal zo steil en door bosbranden en stormen ligt het pad bezaaid met bomen. Hierdoor raken we een aantal keer het pad kwijt. Ook komen we steeds hoger, waardoor er meer sneeuw ligt. Het lijkt in eerste instantie wel mee te vallen, maar uiteindelijk blijkt de laatste 5 mijl vol te liggen met sneeuw. En dat gaat langzaam!
Als we kapot en wel bij ons eindpunt komen, moeten we nog even 2.5 mijl lopen via een supersteil pad naar Idyllwild. We zijn kapot als we beneden zijn, maar gelukkig krijgen we meteen een lift aangeboden naar de campground (mensen zijn hier zo lief!) We komen daar wat bekenden tegen en besluiten om meteen te gaan eten, honger! Het is wel grappig om te merken hoe duidelijk je prioriteiten worden na een paar dagen lopen in de woestijn. Je bent supersmerig, maar douchen staat zeker niet op nummer 1. Eten en slapen staat altijd bovenaan.
Idyllwild is echt een geweldig leuk dorpje met hele lieve mensen. Ik doe de was (en het lukt me echt niet om mijn kleding schoon te krijgen, gelukkig ruikt het wel goed), koop eten voor de volgende sectie van de PCT, chill in mijn fantastische hotelkamer in The Fireside Inn (wat een luxe) en ga lekker uit eten met alle toffe mensen die ik in de afgelopen weken heb ontmoet, supergezellig!
Oh en last but not least: ik heb de burgemeester van Idyllwild ontmoet. Is het niet een schatje?
Lees nu reisverslag #4: Van Idyllwild (mijl 179) naar Big Bear Lake (mijl 266) | Pacific Crest Trail week 3
Wil je meer over mijn avonturen in Amerika lezen? Kijk dan op deze pagina.
Meer lezen over de Pacific Crest Trail?
Lees dan ook deze artikelen:
– Hoe & wat: handige tips voor de Pacific Crest Trail
– Paklijst voor de Pacific Crest Trail: dit had ik allemaal mee
– Video Pacific Crest Trail – 715 kilometer wandelen in Californië
Hoi Co, wat leuk dat jij ondanks de zware wandeltocht tijd weet te vinden om vlogs en blogs te maken. Ik kijk en lees ze met plezier.
Wat is dat een zware wandeling die jij maakt zeg, ik wist niet dat de route soms zo hoog ligt, dat je soms het pad kwijt raakt en dat jij soms zelfs door de sneeuw moet banjeren. Knap hoor om dat zo vol te houden. Wel fijn dat jij zo nu en dan samen loopt met anderen, dan help je elkaar om tijdens een lastig stuk door te gaan en het zal best gezellig zijn.
Heel veel succes met het vervolg van de wandeling.
Groet, Marco.
Nou die vlogs zijn wel een uitdaging hoor, is me de laatste weken ook niet echt gelukt. De wandeldagen werden steeds langer, dus ik heb de vlogs eventjes gestaakt :) Inmiddels ben ik klaar, dus tijd om nieuwe updates te plaatsen!