Het is vanaf Flagstaff nog een lange wandeling naar de Grand Canyon. Met bosbranden, sneeuw en er zijn weer slangen!
Durf ik wel verder met deze bosbrand?
Na een lang weekend vrij in Californië ben ik terug in Flagstaff. Er woedt een enorme bosbrand aan de noordoost kant van de stad en ik ben er niet gerust op. Is dit het einde van mijn wandeling?
Voor ik start moet ik nog een paar laatste boodschappen doen en raak ik met diverse mensen in gesprek over de trail en de brand. Stuk voor stuk verzekeren ze me dat ik gewoon op pad kan gaan. De brand is ver (genoeg) van de trail, er zit een bergketen tussen en door de wind uit het zuidwesten verspreid het vuur zich naar het noordoosten. Ik ga naar het noordwesten, dus ik blijf daardoor ver uit de buurt.
Ik ga dus terug naar de Arizona Trail en kan de grote rookpluimen regelmatig zien. Ik vind het best spannend allemaal en check elk half uur (als ik bereik heb) wat de laatste stand van zaken is. Het is best grappig dat de urban trail, de route dwars door Flagstaff, helemaal niet zo urban is. Vlak nadat ik route 66 ben overgestoken wandel ik een park in en daarna zie ik amper nog huizen.
Een uitgestrekte weide veranderd al snel in een bos en ik ben weer helemaal op de trail. Ik merk dat ik echt even moet wennen na zes dagen vrij. Kan ik dit nog wel? Ik heb last van mijn zware rugzak (ik heb te veel eten en water mee) en mijn voeten voelen raar in de nieuwe schoenen. Na een mijl of drie zit ik er weer in en wandel ik net als tevoren. Net voor zonsondergang zet ik de tent op in het bos. Tien mijl in de pocket, weer een stukje dichter bij de Grand Canyon.
Klimmen langs Humphreys Peak
Die nacht slaap ik niet zo best, die brand blijft in m’n hoofd zitten. Ik kijk regelmatig even naar buiten of ik iets geks zie. Ja, ik maak vooral mezelf gek.
De volgende ochtend vertrek ik mooi op tijd en check ik meteen het nieuws. De brand is veel en veel groter geworden, maar nog steeds ver bij mij vandaan (en hoe verder ik loop, hoe groter de afstand). Dus op zich is dat wel geruststellend (al huilt mijn hart vanwege alle mensen die nu hun huizen moeten verlaten en de mooie natuur die verloren gaat).
De eerste tien mijl vandaag gaat omhoog, over de flanken van Humphreys Peak, de hoogste berg in Arizona. Deze berg (vulkaan) is 3853 meter hoog, ik kom gelukkig niet hoger dan 2742 meter. Daar is het al koud zat en er ligt ook nog best veel sneeuw. Ik loop afwisselend door het bos en over uitgestrekte kale weides en de uitzichten zijn ontzettend mooi.
Op het hoogste punt van de trail zie ik opeens twee grote dieren oversteken die wat lijken op honden, het zijn coyotes! Die heb ik nog niet eerder gespot. Ze zijn (gelukkig) snel weer verdwenen.
Bij een waterbron klets ik nog even met een hiker genaamd Cruise. Grappig om nu weer allemaal nieuwe mensen tegen te komen. De mensen met wie ik eerder liep zijn al een paar dagen verder en die ga ik niet meer zien.
Ik loop deze dag uiteindelijk ruim 22 mijl. Zoveel was niet helemaal de bedoeling en ik ben dan ook behoorlijk kapot. Het waait hard en het is daardoor heel lastig om een geschikte kampeerplaats te vinden. Uiteindelijk zet ik m’n tent tussen een paar bomen op. Een paar uur later moet ik er nog een keer uit om de tent opnieuw vast te zetten, er zijn een paar haringen losgeraakt door de wind. Gelukkig gebeurt dat niet nog een keer, maar je kunt je vast voorstellen dat ik ook deze nacht weer niet geweldig slaap.
Terug in de woestijn
De volgende besluit ik om er een relaxte dag van te maken, ik ben ontzettend moe en ik heb geen haast. Ik neem dan ook lekker veel pauzes. Het landschap maakt een enorme verandering door, van eindeloze bossen sta ik opeens weer in een woestijnachtig landschap met kale heuvels. Ik loop vrijwel de hele dag over onverharde wegen en moet regelmatig opzij springen als er een truck langs komt rijden.
De laatste paar mijl is weer een prachtig kronkelend wandelpad, waar ik bijna over een flinke slang struikel. Die heb ik al weken niet gezien! Ze zijn in dit gebied gelukkig niet zo agressief, dus na een beetje gesis gaat hij zelf weg. Fijn!
Wind, sneeuw en kou
Ook vandaag waait het weer loeihard en het is op de open vlakte moeilijk om een kampeerplaats te vinden. Gelukkig staan er af en toe flinke bomen die de wind tegen houden, dus daar zet ik m’n tent pal naast. Nu een keer zonder buitentent, het is warm genoeg. De tent vangt dan ook minder wind en dat scheelt veel herrie. Ik val als een blok in slaap.
Om half twee ’s nachts ben ik echter weer klaarwakker. De wind is gedraaid en ik krijg de volle laag. Na wat dubben, sta ik op en verplaats de tent een stuk, dichter bij de boom. Wat eigenlijk heel grappig is, is dat het in de woestijn zelden echt donker is. Ik heb mijn hoofdlamp eigenlijk niet nodig om dit te doen, de maan en de sterren geven zoveel licht.
Het verplaatsen blijkt een goed idee, want het scheelt enorm qua wind. Het lukt me gelukkig om weer verder te slapen. De zon komt op als ik wakker wordt, maar er komt ook een grote donkere wolk aan. Bliksemsnel gooi ik m’n buitentent eroverheen en dat is net op tijd want het begint te druppen. Heel hard regent het gelukkig niet, maar ik blijf lekker lang in mijn warme tent liggen.
Pas om acht uur ga ik op pad en ik ontmoet meteen een paar nieuwe hikers. Wel zo leuk, dit stuk is nu al socialer dan de vorige sectie van Pine naar Flagstaff waar ik amper iemand zag.
Het is erg koud vandaag en blijft af en toe regenen en sneeuwen. Gelukkig is het niet zo erg dat je er doorweekt van raakt. Het pad is goed te volgen en uitgestrekte vlaktes wisselen af met bossen. Lekker afwisselend. Qua wildlife zie ik vandaag eindelijk een jack rabbit (groot konijn met enorme oren) en een hele enge stier. Voor die laatste loop ik een flink stuk om, brrr.
Het is moeilijk om het echt warm te krijgen en daarom zet ik m’n tent al voor 5 uur ’s middags op in het bos. Lekker met een kopje thee en een boek opwarmen in mijn warme slaapzak.
Pech onderweg
Ik slaap bijzonder goed en word wakker in een met ijs bedekte tent. Yup, het is echt koud. Ik doe rustig aan zodat de zon de boel wat op kan warmen en ga weer op pad. Eerst volg ik een onverharde weg. Deze komt langs een grote watertank die helemaal leeg is. Een bijzonder gezicht, maar je hebt er niet veel aan. Op het stuk tussen Flagstaff en de Grand Canyon zit helemaal geen riviertje of iets dergelijks, dus water kan ik alleen krijgen uit zogenaamde wildlife tanks. Niet superlekker, maar water is water.
Vanwege de kou heb ik deze ochtend het eerste uur m’n donsjas aan en daar heb ik al snel spijt van. Als ik door een van de vele hekjes ga, blijft die namelijk hangen in het prikkeldraad. Er zit nu een flink gat in, dat is balen! Gelukkig zie ik iets verderop Cruise en hij heeft een goede patch die ik er zo op kan plakken. Dit probleem is in ieder geval (tijdelijk) opgelost.
Het is een mooi pad vandaag met af en toe een klim en een daling. Ik zie zelfs een slang in de zon liggen naast het pad (er zit geen beweging in, want het is veel te koud voor slangen).
Bij de volgende waterbron heb ik mijn volgende pechmoment. Blijkbaar had ik een paar stukken cactus aan mijn tas hangen en als ik mijn tas afdoe, blijft er eentje hardnekkig in mijn knie hangen. Gelukkig is daar een andere hiker genaamd Chickadee die de cactus met een kam weet te verwijderen. De komende twintig minuten ben ik met een pincet bezig om de kleine naalden te verwijderen. That’s life in the desert. Daarna volgt een grote verrassing, Molasses (vrouw uit Canada, ik heb haar bij Roosevelt Lake ontmoet) komt ineens aanlopen. Erg leuk om haar weer te zien!
Eerste blik op de canyon
Tijdens de rest van de wandeling zie ik veel andere mensen, dagwandelaars, een onderhoudscrew (er liggen wat bomen op het pad) en zelfs wat mensen te paard. En, heel af en toe vang ik een glimp van de Grand Canyon op. Als ik die zie, schieten de tranen in mijn ogen. Hoewel de Grand Canyon niet het eindpunt is van de Arizona Trail is, is het zo bijzonder om eindelijk te zien. Het is zo’n plek waar je vanaf dag een al naar uitkijkt. En ik ben er bijna!
Tegen het eind van de dag zie ik een groep elk over de weg sprinten, echt een prachtig gezicht. Ik ben er zo van in de ban dat ik de afslag naar de trail volledig mis en een mijl de verkeerde kant oploop, oeps! Uiteindelijk heb ik 24 mijl gelopen vandaag, best veel!
Volgens het weerbericht zou het die nacht ijskoud worden, maar dat valt heel erg mee. ’s Ochtends heb ik geen ijs op mijn tent, mijn waterflessen zijn niet bevroren en ik kan zonder handschoenen inpakken. Fijn! Ik ben dan al vroeg op pad. Meteen na vertrek zie ik een paar herten en elk, tof!
Het pad is makkelijk te volgen en ik ben al voor negen uur ’s ochtends in Tusayan, een van de duurste dorpjes in Amerika. Na een prijzige chai latte bij Starbucks ga ik verder. Ik ben er bijna!
Daar is Grand Canyon National Park!
Via een asfaltpad (ja, de echte trail is verdwenen) sta ik een uurtje later in Grand Canyon National Park. Ik heb het echt gedaan, ik heb van de Mexicaanse grens naar Grand Canyon National Park gelopen. Het voelt als de grote finale van de trail en dat is zo gaaf!
Ik zet m’n tentje op de hiker campsite van de Mather campground en ga direct daarna naar de backcountry office om een permit te regelen. Ik wil namelijk in de canyon slapen en er niet in een dag doorheen lopen. Dat is gelukkig geen probleem.
Ook doe ik de was en ga ik lekker even douchen. Langzaam komen er ook andere hikers die ik de laatste dagen heb leren kennen naar de campground en het is dan ook een gezellige boel. Samen met Molasses, Chickadee en de Duitse Sebastiaan (hij fietst de Arizona Trail) ga ik eten bij een van de lodges. Cruise sluit later ook aan en samen lopen we naar de rim.
Daar is ie dan, de Grand Canyon nog net zo indrukwekkend als 6 jaar geleden. Gaan we hier echt doorheen lopen? Ik heb nu nog even pauze in ieder geval, want ik blijf namelijk nog een nachtje op de south rim. Ik ga extra lang genieten van dit natuurwonder.
Volgende reisverslag: Dwars door de Grand Canyon naar de finish | Mijl 683-782 | Reisverslag Arizona Trail #11
Volg mijn avonturen!
Tijdens deze en toekomstige reizen plaats ik regelmatig updates op mijn Facebookpagina en op Instagram. Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief als je geen enkel reisverslag wilt missen.
Vind je het leuk om mij tijdens een langeafstandswandeling te steunen? Een kop koffie is altijd welkom! Daarnaast kun je deze website ook steunen als je iets koopt of boekt via de links op deze pagina. Het kost jou niets extra en krijg ik een kleine commissie. Op deze manier geef je een bijdrage voor de onderhoudskosten van deze website. Dankjewel!
Leave a reply