Dat reizen niet altijd gaat zoals je verwacht bleek wel tijdens mijn paar dagen relaxen in Huacachina. Het weer was iets minder en daarnaast had ik een ongelukje en ging het niet zo lekker met mijn gezondheid. In deze blog verslag.
Regen in Paracas
Tijdens mijn laatste ochtend in Paracas gebeurde er iets onwaarschijnlijks: het regende! En dat op een plek waar slechts 8 millimeter per jaar valt. Na het ontbijt liep ik naar het busstation, tijd om de zon op te zoeken! De busrit naar Ica duurde slechts 1,5 uur en het bleef regenen.
In Ica was het gelukkig droog en na een hele korte taxirit naar Huacachina stond ik bij m’n hostel (The Upcycled Hostel), het mooiste hostel van mijn reis in Peru tot nu toe. Een grote tuin vol leuke zitjes, een bar/restaurant, een zwembad en een lieve hond die ik meteen mee wilde nemen. Helaas was het frisser dan verwacht, de wolken gingen helaas niet weg.
Toevallig trof ik in mijn dorm Frank (Australiër die ik ken uit Lima) en samen zijn we even naar Huacachina gelopen (het hostel ligt iets buiten de oase). Na een lekkere lunch de duinen opgeklommen, wat een gekke plek is dit! Frank ging een tour doen, dus ik ben naar de bovenste duin geklommen en heb daar heerlijk zitten genieten van het uitzicht (met mijn boek) tot het donker werd. Mooi uitzicht op Ica!
In het hostel ongeveer al mijn kleren aangedaan, want ik had het koud! Lekker gegeten daar en een wijntje gedronken. De wijn uit deze regio smaakt goed!
Sandboarding gone wrong
De volgende ochtend boekte ik meteen een buggytour voor die middag, dit is ongeveer het enige wat je kunt doen in Huacachina. Zowaar kwam de zon erbij en heb ik heerlijk in mijn bikini bij het zwembad liggen lezen, zalig zo’n vakantie in je reis!
Aan het eind van de dag kwam de buggy ons ophalen. We crossten door de zandduinen, af en toe was het net een achtbaan, supertof!
Toen mochten we gaan sandboarden. De eerste keer vanaf een redelijk kleine duin. Je moest op je buik op een board gaan liggen en dan maar gaan. Superleuk om te doen, alleen zit het zand daarna overal.
De tweede keer ging het meteen vanaf een gigantische duin (denk dat ie wel 100 meter of hoger was) en dat vond ik wel wat spannend. Maar ja, iedereen deed het dus ik ook. Ik ging razendsnel naar beneden en toen ik er bijna was schoot mijn board onder me vandaan. Koppeltje duikend als een lappenpop stortte ik omlaag. Toen ik eindelijk was geland hoorde ik allemaal mensen roepen, “Are you ok?” Een beetje beduust zie ik mijn zonnebril verderop liggen, die heb ik eerst opgeraapt. Wonder boven wonder was die nog heel! Ik had wel wat pijn, maar voelde me we wel redelijk, was wel enorm geschrokken! De anderen in mijn groep zeiden ook dat het er echt niet goed uitzag. De laatste keer sandboarden heb ik dan maar overgeslagen ;) De middag eindigde wel weer mooi, op een hoge duin tijdens zonsondergang. Wat een plaatje!
‘s Avonds vroeg naar bed gegaan met een ibuprofen, ik had het gevoel dat het ergste nog moest komen.
De meest ellendige dag van mijn reis
De ochtend erna voelde ik me nog wel redelijk (publiceerde zelfs een blog), maar in de loop van de dag ging ik me steeds slechter voelen. De pijn viel nog wel mee, maar ik voelde me zo beroerd! Ik heb dan ook de hele middag als een hoopje ellende op een bank in de schaduw gelegen (het was natuurlijk supermooi weer), in de buurt van een toilet.
Even onsmakelijk: alles wat ik at (bijna niks) of dronk (zelfs water of kamillethee) kwam er weer uit. Aan het eind van de dag had ik niks meer in mijn lijf en gek genoeg voelde ik me toen wel goed genoeg om toch de nachtbus te nemen naar Arequipa. Nou zitten daar ook de dokters die Engels spreken, dus ik wilde liever daar naar toe, dan in Huacachina blijven. In de bus heb ik iets van 10 uur mijn ogen dichtgehad en een klein beetje geslapen. Overgeven hoefde ik gelukkig niet meer, maar echt lekker voelde ik me niet en ik had best wat pijn van de val. Ik was erg blij toen de zon opkwam en Arequipa in zicht was.
Tijd voor een dokter
In het hostel (Limbo Jump Hostel) kon ik gelukkig meteen terecht en heeft de eigenaar een dokter voor me gebeld. Die concludeerde dat ik aan de val niet meer dan flinke spierpijn had overgehouden, waarvoor ik wat pijnstillers en spierverslappers kreeg. Ze vertrouwde alleen mijn nier niet, die deed onwijs veel pijn en ik kon geen eten binnenhouden. Ze heeft dan ook mijn urine en bloed laten testen en daaruit bleek dat ik een blaastontsteking heb. Ik was op iets ergers voorbereid, dus het valt gelukkig mee.
Nu zit ik aan de antibiotica en probeer ik langzaam weer wat te eten (ik heb al een halve meloen en een broodje met kaas binnen kunnen houden, joepie!). Van Arequipa heb ik nog maar weinig gezien, maar dat gaat vast goedkomen, want ik ben hier nog tot zondag. En ik verwacht dat ik me tegen die tijd ook een stuk beter voel.
Lees nu mijn volgende reisverslag: Arequipa en de Colca Canyon | Reisverslag Peru #6
Wil je alle reisverslagen van mijn reis in Peru lezen? Check dan deze pagina.
Wil je meer lezen over Peru?
Lees dan ook een van deze artikelen:
– Hoe & wat: Reistips Peru
– De perfecte route voor een maand in Peru
– Top 5 Arequipa (Peru): deze dingen mag je niet missen
Of bestel een van deze reisgidsen om je verder te verdiepen in een reis naar Peru:
Wat balen! Heb je niet (ook) voedselvergiftiging? Hugo heeft dat ook een hele dag gehad namelijk toen wij er waren. Dat was wel snel over, dus dat scheelt dan hopelijk weer. Maar het zat je niet mee inderdaad.. Toen wij in Huacachina waren was het ook bewolkt, misschien ook een beetje het seizoen?
Voedselvergiftiging is niet uit de tests gebleven. Vond het zelf ook wel wat raar. Gelukkig nu weer helemaal ‘goed’!
Wow, dat is schrikken Hopelijk voel je je snel beter en kun je nog wat meer van Arequipa zien.
Dat is zeker gelukt! Arquipa is echt een hele mooie stad.
Wat een pech zeg dat dit tijdens je reis gebeurt. Hopelijk voel je je snel weer beter en kun je nog lekker genieten van het mooi Peru! Die val klinkt pijnlijk, sandboarden lijkt me gaaf, maar nu dus ook vrij eng :p Je foto’s zijn weer prachtig!
Ja, was ook behoorlijk pijnlijk (voel het een week later nog steeds een beetje). Maar sandboarden is wel heel tof hoor en bij (bijna) iedereen gaat het wel goed.
Ik had deze post nog helemaal niet gelezen! Wat vervelend dat je tijdens het sandboarden gevallen bent! Ik heb het bewust niet gedaan, want ik ben echt zo iemand die heel makkelijk valt dus ik zag mezelf al gaan! Vervelend dat jij dat hebt moeten meemaken! De artsen in Arequipa klinken wel goed! Fijn dat ze je zo goed onderzocht hebben!
Haha, ik ben ook een enorme kluns, dus had het beter niet kunnen doen ;) Maar goed, achteraf is het wel een goed verhaal haha!
Wat een schrik! Ik heb contact met je gehad op Instagram, maar heb het hele verhaal gemist. Wat een ellende joh!
haha, ja, dat was echt even schrikken. Gelukkig nu weer zo goed als nieuw :)
Oei zeg, dat is schrikken! Zeker als je naderhand toch er niet lekker van bent. Ik heb een paar weken geleden in de woestijn van Saoudi Arabië gesandboard, maar wel zitten. En die duin was zeker geen 100 meter, maar ik schrok al van de hoogte en vond het reuze eng. De tweede keer probeerde ik met mijn voet bij te sturen, en kukelde ik om. Zand overal, maar geen pijn. Erna lekker bbq gedaan en ook genoten van een prachtige zonsondergang
Klinkt ook erg goed! Zand had ik inderdaad ook overal zitten, duurde zeker een paar dagen voordat m’n oren weer schoon waren, haha!