Van sneeuw naar bloedhete woestijn en een weggespoelde Pacific Crest Trail. De mijlen tussen Idyllwild en Big Bear Lake waren loodzwaar. In deze blog een verslag.
Fuller Ridge
Na een fijne zero in Idyllwild was het weer tijd om op pad te gaan, terug naar de sneeuw! Via een supersteil pad kwamen we weer terug op de Pacific Crest Trail. De groep waarmee ik liep wilde toen nog even 10 mijl lopen, maar ik verklaarde ze voor gek. Verder dan 5 mijl kwamen we die dag ook niet, want het ging flink omhoog en er lag steeds meer sneeuw.
Na een koude nacht was het tijd voor een grote uitdaging: Fuller Ridge. Over dit stuk van de trail had ik echt horrorverhalen gehoord, onmogelijk om het pad te vinden, steile afgronden en alleen naar sneeuw. Iedereen was het er wel over eens dat je dit zo vroeg mogelijk in de ochtend moest doen, want als de sneeuw in de loop van de dag gaat smelten, is het alleen maar gevaarlijker (grote kans om weg te glijden). Ik was blij als eerste op en besloot ook maar vast om te gaan, de rest zou me wel inhalen.
Uiteindelijk heb ik het hele stuk alleen gelopen en eigenlijk was ik daar wel blij mee. Ik kon me volledig concentreren op elke stap die ik zette en daardoor was ik ook helemaal niet bang om uit te glijden. Ik verdwaalde twee keer, maar wist gelukkig snel de trail weer te vinden dankzij de app Guthooks en mijn kompas. Het duurde uiteindelijk 6 uur om de 6 mijl af te leggen door de sneeuw en ik was zo blij dat ik eruit was!
Terug in de woestijn
Vanaf daar ging het pad steil naar beneden en werd het warmer en warmer. De uitzichten waren geweldig mooi, met San Jacinto achter me en de volgende berg met sneeuw San Gorgonio voor me. Voor ik het wist was ik op mijl 200, al bijna op de helft! Die nacht sliep ik op een van de mooiste plekken op de Pacific Crest Trail tot nu toe, tussen de cactussen met uitzicht op de besneeuwde top van San Jacinto. Prachtig!
De dag erna was het echt bloedheet (voor het eerst) en daardoor was het een best zware dag om te gaan wandelen. We moesten ook 2 mijl door een droge zanderige rivierbedding, het ultieme woestijngevoel. Ook stond de hele woestijn vol in bloei, overal bloemen.
Bij een windmolenpark had ik een lange pauze in de schaduw en daar werd ik weer herenigd met Sarah en Chad, uit mijn originele trailfamily. Heel fijn om weer samen te zijn!
Mission Creek washout
De dagen erna waren pittig, dus ik was blij dat ik samen was met Sarah en Chad. We moesten meerdere keren Mission Creek oversteken. Normaal is dit goed te doen, het is een klein stroompje. Maar in februari is er een flinke storm geweest, waardoor de rivier zo groot is geworden, dat de Pacific Crest Trail grotendeel is weggespoeld. De rivier is goed over te steken, maar overal liggen bomen en rotsen en je moet regelmatig ergens de kant opklimmen om weer op de trail te komen. Als je de trail uberhaupt kunt vinden. Een enorme uitdaging en gelukkig waren we met drie, waardoor we sneller de juiste weg konden vinden.
Het laatste stuk ging steil omhoog, niet grappig. We waren echt zo blij om bovenop de berg te zijn! Het was de bedoeling om de laatste 19 mijl naar Big Bear Lake in twee dagen te doen, maar we waren zo kapot en toe aan een echt bed in een hotelkamer dat we die 19 mijl er in een een dag hebben uitgeknald. Eten, douchen, nog meer eten. We zijn er aan toe!
Overnachting Big Bear Lake: Honey Bear Lodge & Cabins.
Lees nu reisverslag #5: Van Big Bear Lake (mijl 266) naar Wrightwood (mijl 369) | Pacific Crest Trail week 4
Meer lezen over mijn avonturen in Amerika?
Je kunt al mijn reisverslagen teruglezen op deze pagina.
Meer lezen over de Pacific Crest Trail?
Lees dan een van deze artikelen:
– Paklijst voor de Pacific Crest Trail: dit had ik allemaal mee
– Hoe & wat: handige tips voor de Pacific Crest Trail
– Video Pacific Crest Trail – 715 kilometer wandelen in Californië
Wat een bijzonder avontuur is deze PC-Trail. Fijn dat jij zo goed gaat. Super!
Heel veel succes met het vervolg.
Dankjewel!