Hiken in Huaraz | Reisverslag Peru #3

Tot nu toe geen klachten omtrent hoogteziekte, dus het is tijd om te gaan hiken! Vanuit Huaraz doe ik twee hikes: naar Laguna Wilcacocha en de Paramount trek. In deze blog verslag van deze (letterlijk) adembenemende hikes.

Laguna Wilcacocha

Ik heb er zin in, hiken in deze prachtige omgeving! Samen met Aniko en Harry vertrek ik rond een uur of 10 in een collectivo (klein busje waar je zoveel mogelijk mensen in stopt) naar het startpunt van de trail naar Laguna Wilcacocha. Het is maar een korte rit, na een half uur zijn we er. Het is een stijging van 600 meter, naar een hoogte van 3700 meter. Nou heb ik in maart al zonder problemen zo’n stuk geklommen gedaan in Zion National Park (Observation Point), dus het leek me wel te doen. Vol goede moed klim ik met Hollandse tred omhoog.

Na twee haarspeldbochten ben ik al kapot en krijg ik geen lucht, waar ben ik aan begonnen? Maar goed, ik moet verder, want die Inca Trail staat ook nog op de planning. Ik neem wat kleinere stappen en loop zo langzaam mogelijk en dat helpt! Langzaam bij beetje klim ik naar boven. Harry en Aniko lopen natuurlijk ver voor me uit, maar om de zoveel tijd staan ze me op te wachten en aan te moedigen, superlief! Hoe hoger we komen, hoe mooier de uitzichten worden, het is hier echt zo mooi!

Onderweg komen we ook wat locals tegen. Zo is er een oud vrouwtje die een heel verhaal vertelt, waar we geen woord van verstaan. Ze spreekt dan ook geen Spaans, maar Quechua. De laatste paar honderd meter zijn echt superzwaar, er lijkt geen eind te komen aan de klim. Bijna bovenaan is een trap, waar mijn wandelbuddies me opwachten. Ze noemen hem gekscherend ‘The stairway to heaven’, want bovenaan ligt Laguna Wilcacocha. Met mijn laatste beetje energie klim ik naar boven. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een meer te zien, haha!

Het is niet een heel mooi of bijzonder meer, maar je hebt vanaf hier wel een panoramisch uitzicht op de Cordillera Blanca en Huaraz. Genieten! We lunchen in het gras (waarbij we aangestaard worden door diverse honden die dolgraag mee willen eten) en maken tientallen foto’s. Het is echt zo mooi hier! En ik ben ook best wel trots op mezelf, voor het eerst in mijn leven ben ik naar 3700 meter geklommen.

De tocht naar beneden gaat een stuk makkelijker, ik hoef niet eens te stoppen om op adem te komen. Voordat ik het weet zijn we terug in ons hostel, waar we nog even lekker kunnen chillen. Bovendien goed nieuws: morgen gaat de Paramount trek wel door! Ik duik dan ook vroeg m’n bed in, want om vijf uur worden we opgehaald.

Klimmen en klauteren tijdens de Paramount trek

Vijf uur stipt staat het bus voor de deur om ons naar Laguna Páron te brengen. Het eerste uur rijden we over een normale weg langs diverse dorpjes, terwijl het langzaam licht werd. Opvallend dat er al zoveel Peruanen op de been zijn! Daarna slaan we af in de richting van de bergen en is het gedaan met de asfaltweg. Hobbelend rijden we verder naar boven. Twee uur later staan we bij op 4200 meter bij Laguna Páron. Wat een prachtig meer! En wat is het hier koud! Na een snel ontbijt (pannekoek met fruit) beginnen we aan de klim naar boven.

Ik voel meteen dat ik weinig zuurstof krijg. Dit wordt nog wat. Het eerste stuk lopen we over een mooi pad, haarspeldbocht na haarspeldbocht. Het duurt niet lang voordat ik helemaal achteraan loop, moet regelmatig even op adem komen. Gelukkig zijn we al snel bij het eerste viewpoint, wat een uitzicht!

Het pad lijkt hier op te houden, maar onze gids loopt verder. Dus we klimmen en klauteren over de rotsen verder naar boven. Ik heb het zwaar, maar toch gaat dit me wat makkelijker af dan de haarspeldbochten.

Ik blijf achteraan lopen, maar dat vind ik wel fijn, want dan kan ik gewoon mijn eigen tempo bepalen. Gelukkig checkt de gids regelmatig even of ik nog wel mee kom. Uiteindelijk haal ik klimmend en klauterend de top op 4500 meter, woehoe! Hier lunchen we en maken we een hoop (groeps)foto’s. Het is een hele leuke gemixte groep met mensen uit o.a. Brazilië, België, Engeland, Nederland en Zuid-Korea.

Daarna is het tijd om te gaan dalen. Gisteren was dat een eitje, dus vandaag moet dat ook wel lukken toch? Helaas, we moeten ook weer klimmend en klauterend (en af en toe glijend) naar beneden.

Op het gegeven moment wordt de hoogte me te veel en krijg ik wat verschijnselen van hoogteziekte (hoofdpijn en duizeligheid). Ik doe extreem rustig aan (gelukkig wacht er steeds iemand op me) en stapje voor stapje kom ik naar beneden. Het laatste deel is vlak, maar ook daar heb ik moeite mee. Niet grappig dit! Gelukkig kom ik weer bij de bus en krijg ik daar meteen een kopje coca thee.

Mijn duizeligheid verdwijnt al snel en ook mijn hoofdpijn zakt wat af. Tijdens de rit terug naar Huaraz voel ik me gelukkig steeds beter en beter en ben ik supertrots op mezelf dat ik dit als groentje gewoon heb gedaan!

Mijn plan was om nog een hike te gaan doen, maar na deze heftige ervaring besluit ik om zeeniveau weer op te zoeken. Ik boek een busticket voor de volgende avond en chill nog een hele dag in Huaraz. Ik kan ook niet anders meer doen dan chillen, want ik heb spierpijn op plaatsen waar ik niet eens wist dat ik spieren had, haha! Next stop: Paracas.

Lees nu mijn volgende reisverslag: Vogels spotten in Paracas | Reisverslag Peru #4

Wil je alle verslagen lezen van mijn reis in Peru? Kijk dan op deze pagina.

Meer lezen over Peru?

Lees dan ook een van deze artikelen:
– Wandeling naar Laguna Wilcacocha (Huaraz, Peru)
– Hoe & wat: Reistips Peru
– De leukste hostels in Peru